منابع انرژی متداول نظیر نفت، گاز طبیعی و زغال‌سنگ، در طول یک قرن گذشته موتور محرک رشد صنعتی جهان بوده‌اند. اما مصرف بی‌رویه‌ی این منابع، آلودگی گسترده‌ی هوا، افزایش گازهای گلخانه‌ای و تهدید اکوسیستم‌ها را در پی داشته است.
از سوی دیگر، ذخایر فسیلی محدود و تجدیدناپذیر هستند؛ به همین دلیل، وابستگی بلندمدت به این منابع می‌تواند امنیت انرژی کشورها را در معرض خطر قرار دهد.

در مقابل، منابع انرژی تجدیدپذیر مانند باد، خورشید و زیست‌توده می‌توانند بدون ایجاد آلودگی‌های شدید، پاسخگوی بخش عمده‌ای از نیاز بشر به انرژی باشند. با این حال، چالش بزرگ این منابع، ناپیوستگی تولید انرژی است؛ برای مثال، خورشید تنها در روز و باد در شرایط جوی خاص تولید می‌شود.

اینجاست که هیدروژن، به عنوان حامل انرژی قابل ذخیره‌سازی و حمل، به‌عنوان حلقه‌ی مفقوده در زنجیره‌ی انرژی پاک مطرح می‌شود.