قشر زحمتکش رانندگان جاده‌ای، همواره در خط مقدم تلاش برای پویایی اقتصاد کشور قرار داشته‌اند. این افراد، چه راننده کامیون و تریلی باشند، چه اتوبوس و سواری کرایه، هر روزه در معرض مخاطرات جاده‌ها قرار دارند؛ خطراتی که نه در آسایش پشت میز، بلکه در دل گردنه‌ها و در میان شرایط جوی نامساعد با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. آیا انصاف است که این قشر پرتلاش برای تامین حداقل‌های امنیت درمانی و آتیه خود، تمام هزینه‌ها را به تنهایی پرداخت کنند؟ به نظر می‌رسد که تخصیص یارانه به بیمه رانندگان جاده‌ای، نه یک لطف، بلکه کمترین پاسخ به سال‌ها سختی و مرارت این عزیزان است.
چرا یارانه بیمه برای رانندگان جاده‌ای ضروری است؟
-
راننده در خط مقدم خطر: رانندگان جاده‌ای به طور مداوم با خطرات جانی و مالی روبرو هستند. فرسایش جسمی و روحی ناشی از این شغل پرمسئولیت، هزینه‌ای فراتر از مسائل مالی دارد. آیا شایسته است که چنین افرادی برای تامین امنیت درمانی و بازنشستگی خود، تمام بار مالی را به دوش بکشند؟ یارانه بیمه، پاسخی کوچک به این حجم از فداکاری است.
-
بیمه بدون یارانه، حمایتی ناکافی: در شرایطی که درآمد رانندگان جاده‌ای اغلب ناپایدار و متغیر است، پرداخت حق بیمه کامل می‌تواند بار سنگینی بر دوش آنان باشد. نتیجه این امر، حذف بیمه از سبد هزینه‌های آنان خواهد بود که منجر به عدم دسترسی به درمان مناسب در هنگام بیماری، عدم جبران خسارت در حوادث و بازنشستگی بدون امنیت می‌شود. این وضعیت نه تنها برای رانندگان، بلکه برای کل ساختار حمل و نقل کشور یک فاجعه محسوب می‌شود. بیمه بدون حمایت، یک پوشش ظاهری و فاقد کارایی واقعی است.
-
یارانه بیمه، سرمایه‌گذاری برای اقتصاد پایدار: دولت با تخصیص یارانه برای بیمه رانندگان، در واقع یک سرمایه‌گذاری بلندمدت انجام می‌دهد. حمایت امروز از این قشر، از هزینه‌های سنگین درمان، پرداخت دیه، تامین معیشت افراد از کار افتاده و خانواده‌های بی‌سرپرست در آینده جلوگیری خواهد کرد. این اقدام نه یک هزینه یا بخشش، بلکه یک سرمایه‌گذاری عاقلانه و آینده‌نگرانه برای حفظ و پایداری چرخه اقتصادی کشور است.
-
یارانه بیمه، گامی در جهت عدالت اجتماعی: کارمندان دولت با حقوق ثابت و مزایا، از بیمه جامع برخوردارند. آیا راننده‌ای که شب را در بیابان سپری می‌کند و روزها در جاده‌های پرپیچ و خم رانندگی می‌کند، شایسته بیمه کمتری است؟ عدالت حکم می‌کند که بیمه رانندگان نه تنها کمتر نباشد، بلکه با در نظر گرفتن سختی کار و خطرات شغلی، از کیفیت بالاتری برخوردار باشد و این مهم بدون تخصیص یارانه محقق نخواهد شد.
ویژگی‌های بیمه‌ای شایسته برای رانندگان جاده‌ای:
-
پوشش کامل درمان: بیمه باید تمامی هزینه‌های درمانی راننده و خانواده تحت تکفل او شامل درمان سرپایی، بستری، دارو، جراحی، دندانپزشکی و حتی خدمات سلامت روان را پوشش دهد.
-
بازنشستگی پیش از موعد با احتساب سختی کار: ماهیت سخت و طاقت‌فرسای شغل رانندگی، فرسودگی جسمی آنان را تسریع می‌کند. بازنشستگی در سن 55 سالگی با در نظر گرفتن سابقه کامل و احتساب سختی کار، یک حق قانونی و انسانی برای این قشر است.
-
بیمه عمر و حوادث با پوشش واقعی: راننده‌ای که جان خود را در جاده‌ها به خطر می‌اندازد، باید اطمینان داشته باشد که در صورت بروز حادثه، خانواده‌اش با مشکلات اداری پیچیده و پروسه‌های طولانی برای دریافت غرامت روبرو نخواهند شد. مبلغ بیمه عمر باید مکفی و پرداخت آن بدون هیچگونه اما و اگر صورت گیرد.
-
حق بیمه منطقی و قابل پرداخت: حق بیمه باید با توجه به درآمد ناپایدار و متغیر رانندگان تعیین شود. این مبلغ نباید آنقدر بالا باشد که توان پرداخت آن را نداشته باشند و نه آنقدر پیچیده که از بیمه شدن منصرف شوند. پرداخت حق بیمه باید به صورت اقساطی، ساده و بدون واسطه انجام شود.
-
فرایند اداری آسان و محترمانه: رانندگان نباید برای تمدید بیمه‌نامه یا پیگیری خسارت، زمان زیادی را در صف‌های طولانی سپری کنند یا مجبور به سفرهای غیرضروری شوند. تمامی فرایندهای اداری باید به صورت شفاف، در دسترس و از طریق سامانه‌های پاسخگو انجام شود.
نتیجه‌گیری: زمان عمل است، نه وعده:
رانندگان جاده‌ای توقعی فراتر از حق خود ندارند. آن‌ها تنها می‌خواهند در زمان بیماری، دغدغه هزینه‌های درمان را نداشته باشند، در صورت از کار افتادگی، معیشت خانواده‌شان تامین شود و در پایان عمر، نامشان با عزت باقی بماند. یارانه بیمه، شرط اساسی برای تحقق این خواسته‌های ساده و شریف است. این مطالبه نه از سر خواهش، بلکه بر پایه حق و عدالت استوار است. دولتی که به دنبال رونق صنعت حمل و نقل است، باید صادقانه در کنار رانندگان بایستد و این حمایت را نه در کلام، بلکه در عمل نشان دهد.
